կողմնակի @norayr@թութ.հայ

33 հոգու unfollow-եցի ինստագրամում :)

@🇦🇲 կողմնակի անցանց մ․ 💙💛 Ինչպես հայտնի է, Հյուսիսային Եվրոպայի երկրներում շատ բարձր է վստահությունը միմյանց և պետության հանդեպ։ Վստահությունը անվանում են հյուսիսային ոսկի։ Արդյոք պետությունը լավ է գործում, դրա համար են մարդիկ վստահում, թե վստահությունը առաջնային է։ Տարբեր կարծիքներ կան, բայց անհերքելի է, որ միմյանց նկատմամբ բարձր վստահությունը կար նույնիսկ welfare state-ի գույությունից առաջ։ Կրկին, շատ բացատրություններ կան, ասենք, բարդ կլիմայական պայմաններում միային իրար վստահելով կարելի է գոյատևել և այլն։ Ինչևէ։ Սա հուսադրող եզրահանգում չէ։ Այսինքն մշակույթը առաջնային է, ինստիտուտները երկրորդական։ Իսկ մշակույթ փոխելը բարդ է, երկարատև է, և ցավալի է։ Ամերիկացիները ասում են culture eats policy for breakfast: Իսկ եթե քո մշակույթով պարծենում ես, ապա ինչու՞ փոխես։

@🇦🇲 կողմնակի անցանց մ․ 💙💛 Այստեղ կարելի է նշել, որ «տապալված պետություն» ասելով ինչ ենք հասկանում։ Տապալվածները այն պետություններն են, որոնք իրենց բազային գործառույթները՝ օրենք, կրթություն, առողջապահություն, ապահովություն և այլն, չեն կարող իրագործել։ Պետությունները կարող են այս գործառույթները տարբեր մակարդակի վրա իրականացնել, ավելի լավ կամ ավելի վատ, դրա համար ունենք տարբեր մարդկային և ինստիտուցիոնալ զարգացման սանդղակներ և այլն։ Եթե դրանց նայենք, Հայաստանը միջակ երկիր է գլոբալ առումով։ Միջակություն լինելը այս բարդ աշխարհում դա այնուամենայնիվ արդեն մեծ ձեռքբերում է։ Եթե Հայաստանը, կամ Էկվադորը, կամ Թունիսը պայմանական Շվեյցարիային չեն հասնում իրենց պետական ինստիտուտներով, դա չի նշանակում որ դրանք «տապալված» են և անելիք չկա։ Այսինք, Աճեմողլուն միայն զարգացա՞ծ երկրներին է խորհուրդ տալիս։ Ես կարծում էի որ տնտեսագետները, և ընդհանրապես, գիտնականները միշտ սիրում են հասարակություններ, որտեղ հնարավոր է նորարարական մոտեցումներ փորձարկել, իսկ Հայաստանը 2018թ․ այդպիսի միջավայր էր։

Աճեմողլուի գիրքը ոչինչ չի բացատրում իրականում։ Պարզապես շատ բնութագրական և մակերեսային է, ասում է թե այն երկրները որոնք զարգացած են, ավելի լավ ինստիտուտներ ունեն, իսկ որոնք զարգացաց չեն ավելի վատ ինստիտուտներ ունեն։ Իսկ լավ ինստիտուտները բերում են զարգացման։ Եվ ունենում ենք Catch 22: Հաջողության հասած երկրները մշակույթը ջարդելով են դրան հասել, չնայած իր բերած օրինակներում՝ Ճապոնիան, Կորեան, Սինգապուրը, արդեն ունեյին որոշ լուրջ մշակութային նախադրյալներ, որոնք գործը հեշտացրեցին ասենք դեպի օրենք և վերադասիին հարգանք, և այլն։ Ուրիշ հասարակություններում մշակույթը պետք է ավելի արմատական փոխել, ինչը շատ բարդ է, և ոչ գայթակղիչ քաղաքական գործիչների համար։ Նիկոլը ուներ ինչ-որ ռադիկալ փոփոխություն անելու պատուհան, բայց դրա ներուժը չոգտագործվեց, ինչքան հասկացա։

2022-05-14-illuria https://toobnix.org/videos/watch/74cac175-46b1-47b6-a5df-aca3defbc895

ասք անժէլ շնաձկան եւ թանաք ութոտնուկի մասին

անժէլը լողում էր թափանցող արեւի ճառագայթների ներքոյ, եւ մտածում այն մասին, թէ ինչ լաւ ա, որ նա շնաձուկ ա։ «մենք, շնաձկներս, ամենահին կենդանիներից ենք», — հաճոյքով յիշեցնում էր նա ինքն իրեն, — «մենք միլիոնաւոր տարիներ կանք, եւ չենք փոխուել՝ փոխուելու կարիք չունենք, որովհետեւ կատարեալ ենք»։ այս մտքից անժէլի սիրտը յաճախակի խփեց, եւ նա աւելի արագ սլացաւ։ «ու մինչ օրս ապրում ենք մեր պապերի պէս՝ նոյն կերպ լողում ենք, նոյն կերպ որս անում, նոյն կերպ խրթխրթացնում ծամելիս… մնեա…» — անժէլի ծնօտը բացուեց համով յիշողութիւններից, եւ դրա մէջ ընկաւ մօտակայքում լողացող պլաստիկ շիշը։

«թֆու», — թքեց անժէլը, — «սա ի՞նչ էր։ այս ինչքա՜ն աղբ կայ այս ովկիանոսում, բա առաջ էդպէ՞ս էր։ ահա՝ նա էլ ա աղտոտում» — մտածեց անժէլը, նկատելով ներքեւում, համացանցային մալուխի հարեւանութեամբ ներկի ամպիկներ արձակող ութոտնուկին։

ասում էին, թէ ութոտնուկը փախել ա նոր զելանդիայի պետական ակուարիումից եւ հետ վերադարձել ովկիանոս։ «լողամ տեսնեմ, ինչ կը պատմի», — որոշեց անժէլը։

— բարե՛ւ, թանաք, — ասաց անժէլը մօտենալիս։ — ի՞նչ կայ չկայ, — պատասխանեց թանաքը։ — բան չէ, — ասաց անժէլը, — բա էս ո՞վ ա քեզ թոյլ տուել ջուրը պղտորել։

այդ ժամանակ ութոտնուկը մի այլ թանաքոտ ամպիկ փչեց, որն ընդունեց շնաձկան ձեւ եւ լողաց֊անցաւ անժէլի կողքով։

անժէլը զարմացաւ՝ — «էդ ակուարիումո՞ւմ ես սովորել»։

— ահա,— պատասխանեց թանաքը,— անգործութիւնից, զբաղւում էի։ — իսկ ճի՞շտ ա, որ էնտեղ կուշտ կերակրում են՝ էլ պէտք չի լողալ, որս անել։ — ճիշտ ա, վատ չեն կերակրում — համաձայնեց թանաքը։ — երնէկ մեր ազգականներին, որ էնտեղ են։ տեսե՞լ ես իրենց, — հետաքրքրուեց անժէլը։ — տեսել եմ, — պատասխանեց թանաքը, — նա կենտրոնացած նոր ամպիկ էր փչում։ — բա ո՞նց են, — շարունակեց անժէլը — լաւ են, ամբողջ օրը նարդի են խաղում։ — երնէկ իրենց, — ասաց անժէլը ու աւելացրեց, — բա դո՞ւ ինչի ես եկել, որ էնտեղ լաւ էր։ այլ ութոտնուկներ չկա՞յին իրենց հետ շփուէիր։

անժէլը չգիտէր, որ ութոտնուկները մենակութեանը սովոր կենդանիներ են։ չգիտէր նաեւ, որ ութոտնուկները շատ հետաքրքրասէր կենդանիներ են, եւ իրենց բարդ ա ապակէ պատերի մէջ։

— ես չասի լաւ էր, — ութոտնուկը փչում էր կատու յիշեցնող ամպիկ։ — էս ի՞նչ ա։ — այդպիսի փռչոտ կենդանի ա։ ես նրան հանդիպել եմ, երբ փորձում էի փախչել ու ձախողել էի։

եւ թանաքը յիշեց, ինչպէս էր դուրս պրծել իր բջիջից եւ շրջել տարածքով։ սահելով հասել էր աստիճաններին, եւ փորձել էր բարձրանալ։ յետոյ էլ բան չէր յիշում։ իսկ յետոյ կրկին ակուարիումում էր, եւ կասկածում էր՝ տեսե՞լ ա կատուին, եղե՞լ ա փախուստի փորձը։ նա չգիտէր, որ բախտի բերումով ակուարիումի աշխատողը նկատել էր թաց հետք, գտել գրեթէ շունչը փչած ութոտնուկին ու վերադարձրել ջուրը։

յաջորդ անգամ նա կարողացաւ սահելով հասնել այն նեղ խողովակին եւ ճզմուել, գցուել դրա մէջ։ խողովակը, ինչպէս պարզուեց, տանում էր ովկիանոս, եւ այդպէս թանաքին յաջողուեց դուրս պրծնել։

— դէ լաւ, թանաք, ստեր մի փչի, — ասաց անժէլը եւ ինքնագոհ ծիծաղեց իր կատակի վրայ։ — ես գնացի։

անժէլը լողալով բարձրանում էր, թողնելով ներքեւում թանաքոտ ամպիկները եւ սփռուած մալուխները։

— չէ մի չէ՝ փախել ա, — մտածում էր անժէլը, — վռնդել են։ ընդամէնը անպիտան ութոտնուկ ա։ շնաձուկ չի՝ աշխարհի ամենահին կենդանիներից մէկը, որ փայփայեն։ հաստատ վռնդած կը լինեն։

#պատմուածք #շնաձուկ #ութոտնուկ #փախուստ #պատմութիւն

@ժամանակակից արվեստի պատառիկ մակսիմ կացը շատ լաւ վիդեօ ունի դաւադրութեան տեսութիւնների մասին, շատ եմ խորհուրդ տալիս գտնել ու դիտել։

ինձ թւում ա բարդացնելու բան չկայ։

նիկոլը միշտ քոչարեանա֊սերժական ռեժիմի դէմ էր։

իսկ ժողովրդի համբերութիւնը հատել էր, երբ սս֊ն որոշեց արդէն երրորդ ժամկէտ մնալ։

հեշտ ա ասելը՝ զոմբիաւորել են։ բա ինչի՞ այլ տեղերում եւ ժամանակներում չեն զոմբիացրել։

պէտք ա հասունանայ այնչափ յոգնածութիւնը համատարած, որ յեղափոխութիւնը հնարաւոր դառնայ։

զի երբ մարդիկ չեն կարող ազդել քաղաքական վիճակին ընտրութիւնիերի միջոցով՝ վաղ թէ ուշ պայթիւն ա լինում։

եւ մեզ մօտ էլ, ակնյայտ ա որ եղաւ, մարդիկ զզուած էին։

սերժը ամէն ինչ արեց որ մնայ։ բոլոր շանսերն օգտագործեց։ եւ նոյնիսկ դիմակներով յանցաւոր էլեմենտների ուղարկեց ժողովուրդ ծեծելու։

նա շանս չունէր, զի կամ պիտի մարտի մէկ անէր, կամ պիտի հեռանար։

իհարկէ, նա գիտէր, որ մեզ վրայ պատերազմի վտանգը կախուած ա։ գիտէր, որ ելք չունի ու մի ձեւ արդէն պիտի կամ պատերազմի, կամ «լաւրովի պլանը» այս կամ այն տարբերակով ստորագրի։

իհարկէ ոչ մէկ չի ուզում պատմութեան մէջ մնալ «հող տուող»։ եւ պարլամենտակեն համակարգը, դաւադրութեան տեսութիւն չեմ անում, եթէ ենթադրեմ, որ նաեւ այդ համար էր՝ պատասխանատւութիւնը կիսելու։

սս֊ն ու ռք֊ն միշտ էլ բանակցել են, եւ եօթ շրջանների վերադարձը ակնյայտ էր։ բայց ներքին դաշտում քարոզչութիւն էին անում իբր իրենք «չտուող են» իսկ ընդդիմութիւնը երազում ա գալ եւ «տալ»։

բոլոր կիրթ եւ հետաքրքրուող մարդիկ թղթերը կարդացել են, ինտերնետում ամէն ինչ կար միշտ էլ։ բայց դեռ տաս տարի առաջ ո՞վ ունէր ինտերնետ։ ո՞վ ունէր սմարտֆոն։ ո՞ր սմարտֆոնն էր կարողանում հայերէն տառեր ցոյց տալ։

մարդիկ հետաքրքրուող չեն, եւ հաւատում էին պետական քարոզչութեանը։ ես էդ մարդկանց, որ քարոզչութեամբ զբաղւում էր գիտեմ, եւ դրանց ձեռքը չէի սեղմում։

երբ նիկոլը եկաւ (յիշէք, պարլամենտը մնացել էր դեռ կէս տարի հհկ֊ական, դրանց էլ հազիւ տշեցինք) ժողովուրդը պատրաստ չէր այդչափ զիջումներին՝ ընդամէնը խաղաղութեան դիմաց։

եւ յայտնի սոչիի զրոյցը կայ, երբ նազարբայեւ֊լուկաշենկօ֊պուտին նիկոլին ճնշում էին, ասում էին ստորագրի։ նա էլ ասում էր՝ մի բան փոխարէնը պիտի ստանանք չէ՞, կարգավիճակ, որ գնամ ժողովրդին ցոյց տամ, ասեմ սա ա տարբերակը։ ու յետոյ խոստովանեց՝ գժի տեղ ինձ դնեմ, բայց չստորագրեմ։

ու նիկոլը զգում էր որ էդպէս մեծ բախումները անխուսափելի են։ եւ ի՞նչ եղաւ, յիշո՞ւմ ես, 2020֊ի ամռանը ալիեւը բողոքում էր, որ հայաստանը զէնք ա առնում։ հօպ ենք առել նաեւ։ ուրեմն ոնց կարողացել, պատրաստուել էինք։ ու հաւատ կար, որ պաշպանուել կը ստացուի։ սպառնում էին՝ նոր պատերազմ՝ նոր տարածքներ՝ որ կանխեն յարձակումը։

պատերազմը բարդ ա կռահել ոնց կաւարտուի։ բայց ես էդ բանակում եղել եմ, ես էդ բարդակը տեսել եմ՝ շատ պատրանքներ չունէի։

հիմա հետ նայելով տեշտ ա մեղադրել՝ շուտ ստորագրէիր, հադրութը կը մնար։ շուտ ստորագրէր՝ ո՞վ էր հասկանալու, բոլորս էլ յոյս ունէինք որ մի բան կը փոխուի։ եւ երբ արդէն թշնամին մօտեցաւ ստեփանակերտին՝ ամէնը կորցնում էինք։ ստեփանակերտում ա բնակելի ֆոնդի մեծ մասը։ էնտեղ են մարդիկ ապրում։

եթէ, ինչպէս ոմանք պնդում են, գնային քարուաճառի լեռներում մնային՝ որ տ՞նչ, եթէ հիսուն֊եօթանասուն հազար մարդ անտուն էր մնալու։ էսօր արցախը հայկաըան ա՝ էնտեղ մարդիկ ապրում են։ իսկ ապրելու տեղը ստեփանակերտում ա։

սս֊ն ու ռք֊ն ուրիշ սատարող չունեն, քան ռդ֊ն։ ռդ֊ին ա պէտք աւելի ենթարկուող իշխանութիւն հհ֊ում։

եւ եթէ մենք յեղափոխութիւն արած չլինէինք 2018֊ին՝ այսօր հաւանական ա մակ֊ում քուէարկելու էինք հիւսիսային կորէայի պէս։ ու ես շատ կամաչէի։

ու բացառուած չի որ մեր զինուորները կադիրովականների պէս մասնակցէին ռդ֊ի ներխուժմանը ուկրաինա։ զի պուտինին պէտք ա աշխարհին ցոյց տալ որ մենակ չի, որ «իզգոյ» չի։

ես շատ գոհ եմ որ մենք մեր երկիրը թալանած մոնղոլ֊թաթարնգրից ազատուել ենք։

էսօր մենք իհարկէ ունենք խնդիրներ, իհարկէ նիկոլը կատարեալ չի, բայց ինչի՞ հետ համեմատենք վիճակը։ նախկի՞ն վիճակի հետ թէ՞ մեր երազածի հետ։ մեր երազածի հետ որ վիճակն էլ համեմատենք՝ վատ ա շատ։

բայց իրատեսական եթէ լինենք՝ էսօր ափգրէյդ ա նախկինի համեմատ։ շատ շատ մանրուքներում ես զգում եմ՝ պիտակ ունեմ՝ #դրա_համար_ենք_յեղափոխութիւն_արել ։

իսկ էն որ մարդիկ չեն հասկանում որ հիմա աւելի լաւ ա ու էլ աւելին են ուզում՝ մի կողմից լաւ ա։ միւս կողմից վտանգաւոր ա շատ բան ուզելը՝ ոչ հասուն հանրութեան նշան ա։

վրացիներն էլ սաակաշուիլուն չգնահատեցին։ եւ ընտրեցին իրենց ծառուկեանին։ իսկ սաակաշուիլու փոփոխութիւնիերը շատ աւելի նկատելի էին՝ նա կարողանում էր իրան թոյլ տալ պետական համակարգի կոդը լրիւ ջնջել ու զրօյից գրել՝ նախ քսան տարի առաջ էր, վրաստանն ունէր տաս տարուայ կոդ, ոչ թէ երեսուն տարուայ կոդ։ երկրորդը՝ նա ունէր ամն֊ի անհամեմատ ուժեղ աջակցութիւիը՝ եւ ֆինանսական ռեսուրսները։

մեր ճանապարհն ա՝ մանր փոքր փաթչեր էստեղից, էնտեղից։ զի պետական ապարատը վատ ա աշխատում՝ բայց աշխատում ա։ երբ ունես երեսուն տարուա մեծ չեղ կոդ՝ մի տեղ փոխում ես՝ պայթում ա։ յետոյ ուրիշն ա փոխում՝ քեզ մօտ ա պայթում։ շատ զգոյշ ես փոխելու։

երբ նիկոլը հէնց նոր ընտրուեց, եւ ժողովուրդն ուրախ էր՝ ես գիտէի որ իրենց սպասելնքները չեն արդարանալու։ մեր շատ մեծ խնդիրները ոչ մէկ չի կարող լուծել՝ արցախի խնդիրը չի անհետացել, ունենք i/o թողունակութեան խնդիր՝ լարսն ա ճանապարհ նրա հետ ում հետ տնտեսական միութեան մէջ ենք, եւ փակ սահմաններ։ այդ ո՞վ կարող էր լուծել։

իսկ տնտեսութիւնը ազատուեց։ էս պայմաններում բարդ ա շնչում, բայց աւելի լաւ ա շնչում քան նախկինում։

մենք էլ հասուն ազգ չենք, վրացիների պէս ունակ ենք գողական ընտրել մեր գլխին։ եւ չենք գնահատում էն հրաշքը ինչ հիմա կայ։

@🇦🇲 կողմնակի անցանց մ․ 💙💛 @ժամանակակից արվեստի պատառիկ ահա վիդեօն որին յղում էի՝ https://www.youtube.com/watch?v=GyC9S_ehgSY

2022-04-30-anonradio https://toobnix.org/videos/watch/9bb0ff8f-da40-4ed7-9237-336217965dfb

https://toobnix.org/w/ke5nBzKmatrCydVm6DyJjg

https://soundcloud.com/inkyfromthetape/2022-04-30-anonradio

@շղարշ @որյօ

#անոնռադիօ #սէթ #լսելիք #ռադիօ #էլեկտրոնային

2022-04-23-anonradio https://toobnix.org/videos/watch/da54d2c0-af42-4792-a5c5-c9d83855fe9e

2022-04-16-anonradio https://toobnix.org/videos/watch/591cb43c-9cf7-4872-a5c0-9bda9d56aa73

2022-04-09-anonradio https://toobnix.org/videos/watch/77167886-4bc6-453f-95ff-a0cf7b2aee98

End Points: Half way thoughts

If this blog is a little incoherent, it is because I am writing it on the train home from Upminster, the station at the East end of the District line.

I travelled to Upminster as part of End Points – a project to take pictures at the ends of all of the London underground lines. It is as much about the journey as the photographs – I wanted to get out into the bits of London (and beyond) that I would have no real reason to go to otherwise, discover new places, and wander around them for a few hours taking pictures (and usually getting something to eat). It is not explicitly an ethnographic study, but the places that we live are interesting, and I like to explore. Importantly, it has never been the aim to ‘capture’ these places in a photograph, or boil them down in some way to a few images - the project is all about my responses to the places I visit, and then , hopefully, getting some nice pictures.

Upminster is significant because it marks the half way point of the project – I have been heading to stations in no particular order, this one just happens to be the one I picked today. However, I thought, as we’re half way there, it might be a good time to reflect on the project, and what I have learned so far.

Learning 1: What is interesting?

What I hadn’t banked on is that I’d have to drastically re-evaluate what makes an interesting picture. Some of the places I have visited so far with End Points have been, subjectively, boring! I started the project with Chesham – ‘village like’, green, cute, nice graveyard, then Brixton – vibrant, graffiti’d, busy and exciting. After these, Morden seems lifeless. There is no graffiti in Morden , the streets are quiet on a Sunday morning and you only need walk for five minutes and you are into roads with seemingly identical houses for miles.

However, if (and it is an if) miles and miles of suburban houses really is all that Morden is, then this is what I should have been taking pictures of – just because I have thought pictures of people, markets and shops, trees and gravestones are cool elsewhere, this isn’t what makes a picture interesting, and it is certainly not what captures my responses to Morden.

Learning 2: It is important to wander

One of my favourite pictures from Morden is a set of tumbledown lock up garages. I liked it because it could be anywhere – the overgrown road feels like it is in some rural village. The picture was taken almost directly behind the train station, down a tiny alleyway with a sign asking people not to use it as a toilet, and past some kids hanging out of a window asking what I was taking pictures of. I didn’t have to wander far, but I did have to leave the high-street and venture down an unpromising looking alleyway to discover the picture.

I have not set any rules for myself about wandering – keeping vaguely close to the station is important, but some of the places I have visited are so small that finding 36 interesting photographs could be quite a challenge without walking a fair distance to see what I discover.

Learning 3: Prepare to be unprepared

Most of the places I have visited have taken a fairly significant amount of time to get to, more than enough time to do a little preparation – perhaps look up some significant buildings, see what the locals recommend, maybe even decide where to get some food. However, I didn’t do this with my first station, and I have decided I won’t do it for any of them. Somehow, being completely unprepared feels right. Sure, I might be missing some amazing photographs, I am sure that I have been just one more turn away from something special. But the project is about experiencing a place as it is – not through the lens of trip-advisor, yelp or Instagram. As a consequence, the pictures are representative of my time in that place, rather than someone else’s – and what I thought was interesting was what I came across on that day.

Learning 4: How many ends are ends?

I set out my end points at the start of the project. The issue was with lines that have more than one branch, so, technically, have more than one end point. In this situation I have chosen to travel to the station at the end of the furthest point from central London. As I see how significant the differences are across all of the places I have visited though, I am beginning to think this might do a disservice to the branch lines, and the stations at the end of them. It would be a much larger undertaking (I’d be perhaps a quarter of the way through now, rather than half) to visit the end of every line on the over-ground network (which I have assumed is one single line) and the DLR, however, it might be what makes the project feel like something that is really complete.

For now, I think I am going to finish the initial list – then I will make a decision about where to head next.

Follow twhittlesea.com on WordPress.com

#photography #35mm #filmphotography #london #project #tube #underground

Film Comparison: Kentmere 400 Vs Fomapan 400

TLDR: Differences are minimal, both are cheap, Kentmere very very slightly better.

I have been using Kentmere 400 for years now, primarily because its comes in at the cheaper (cheapest?) end of the spectrum compared to Ilford and Kodak offerings, but also because I think it performs better than its price point. I guess that having used it for so long is also a factor, but I have a lot of confidence in Kentmere 400.

I decided to give Fomapan 400 a try after discovering that it is exactly the same price as Kentmere 400. Why experiment with something new when I am comfortable with Kentmere? Well because as Neil deGrasse Tyson says, ‘Exploration is what you do when you don’t know what you are doing”.

The experiment started by shooting a roll of Kentmere 400 and a roll of Fomapan 400. The only concession I made to scientific method was shooting them both on the same day, so there were similar lighting conditions. But, as might have become evident at this point, my film choices are not exactly highly informed, I wasn’t about to shoot test targets or anything ridiculous like that – I just used both films as I usually would, then developed them according to the manufacturer’s instructions. Some have noted that the foma offering doesn't perform well at box speed, whereas there seems to be a fair amount of confidence in the Kentmere film working at 400. I shot both films at box speed, and didn't experience any issues.

Lets talk grain. I developed both films with rodinol, so a good deal of grain was to be expected. I chose the images below specifically because they have some big chunks of sky.

Fomapan 400

Kentmere 400

Excuse the scanner artefacts - looking directly at the negatives, there is perhaps a very small difference in the darker areas of the sky, but this is marginal, so marginal in fact that I am not really sure you can call a winner.

I am interested in contrast in less than optimal conditions, and the detail we're able to pull out of specifically the darker areas of the image. Both of the images below are lower contrast than anything I'd ever print, but as you can see, whilst we still have some detail in the shadows on the Kentmere image, our Fomapan has some pretty fine detail right across the image. It is nice to know that detail is there, especially if I was thinking of taking this negative to the dark room and might want to pull it out in some of those areas:

Fomapan 400

Kentmere 400

I take most of my photos outside in standard British weather, and I need a film that can be under or over exposed occasionally and still give results that I can get acceptable images from. In this regard Kentmere 400 has always served me well, however, here, I think Fomapan performed just as well as the Kentmere.

Now we have a dilemma, my one roll experiment seems to be telling me that the Fomapan 400 is not a bad film for my taste – the issue comes that reviews of this film are absolutely all over the place. Some people love it, some hate it. This really seems to centre around people getting very variable results in different developers, the sense that you’ll get excessive grain (especially in Rodinol), and that the film doesn’t shoot well at box speed.

So which is the better film? I can definitely see that whereas the Kentmere 400 is tried and tested, seems to give consistent results, as I have personally found, and is generally quite well respected as a cheaper 400 film, the Fomapan 400 is divisive. It is a bit of a marmite film that gives some very different results depending on the use case.

I absolutely understand that for someone looking for a lower grain and more of a modern look the Fomapan emulsion isn’t going to work, but then, I am not really sure that the Kentmere 400 would meet this requirement either – neither of these films wins in that department. Personally though, as someone who accepts, even likes grain, and isn’t averse to the look that you’ll get out of both of these films in Rodinol I am definitely thinking that the Fomapan offering will get a few more chances to impress.

Follow twhittlesea.com on WordPress.com

#photography #35mm #film #fomapan400 #grain #kentmere400 #latitude #reviewcomparison

2022-044-02-anonradio https://toobnix.org/videos/watch/db1eab62-371c-4712-998b-525567853d8a

2022-23-26-anonradio https://toobnix.org/videos/watch/74517f35-938c-4187-9f80-618edd73b013

2022-03-19-anonradio https://toobnix.org/videos/watch/75972f33-3174-4faf-80b3-8d79dc094bdc

2022-03-12-anonradio https://toobnix.org/videos/watch/81caade8-f6ad-4e33-9b7a-a70f8882b234

2022-03-05-anonradio https://toobnix.org/videos/watch/502c1015-3b12-4820-bd23-9c980458c07b