Կիտրոն @naira@թութ.հայ

երեկ եղբորս հարսանիքն էր, ուրախ էի, որ ամուսնանում ա, պատերազմ տեսնելուց ու վիրավորվելուց հետո ուժ ա գտել ապրելու:
մյուս կողմից տխուր էի, որ մեզ հետ չի մեր ամենաքեֆչի ու հավաքների ժամանակ պարահրապարկը չլքող մյուս եղբայրս:
նույնիսկ պատկերացնում էի, թե ոնց ա պարում ու ուրախանում:

նստած սպասում էի բժիշկը գա ու ահավոր անհանգիստ էի, մտքումս ինչ ասես մտածում էի:
պարզվեց ամեն ինչ նորմալ է, որևէ խնդիր չունեմ:

Թվում էր, թե ամեն ինչ նորմալ ա կյանքումս, մինչև էն պահը, երբ ինքազգացողությունս կտրուկ վատացավ: Հուսամ առողջական լուրջ խնդիրներ չունեմ: Երկուշաբթի պարզ կլինի: Հիմա շատ եմ վախենում ու անհանգսանում: Մի շարք վարկածներ են պտտվում ուղեղումս:

վաղուց չեմ երևացել էստեղ
աշխատանքի եմ անցել, ինչի համար շատ երկար եմ սպասել:::
հիմա սպասում եմ, թե երբ եմ սիրելիիս հետ ապրելու ու ամեն ինչ կարծում եմ կընկնի իր տեղը :՛)

Ես այսօր գնում եմ ընկերներիս հետ:
Սիրելիս համոզեց, փող փոխանցեց ու ասեց լավ ճամանակ անցկացնեմ:

Ես սովոր չեմ սենց վերաբերմունքի, էքսս իձ տանը փակած ա պահել ու հիմա սա ուղղակի անհավատալի ա ու կապ չունի, որ 2 տարի կլինի արդեն:

Էսօր ուզում եմ գնամ մի քիչ պարելու, ընկերների հետ ժամանակ անցկացնելու, բայց մի տեսակ չեմ կարողանում լիարժեք ինձ զգամ, ուրախանամ, երբ սիրելիս հետս չի լինելու:
ինքն էլ ասեց գնա, երեխեքի հետ կուրախանաս:
բայց ինձ հանգիստ չի տալիս, որ հետո ինքը կարող ա իր ընկերների հետ գնա ինչ որ նման տեղ:

ես վստահում եմ իրան, անչափ սիրում, բայց խանդում եմ. երևի խանդ էլ չի հոգեկան խնդիրն ա մոտս՝ վախենալ կորցնելուց

ամեն ինչ գալիս ա նախկին հարաբերություններից, երբ ինձ ցավեցրել են, խաբել ու դավաճանել:

Մի տարի առաջ էսօր վերջին անգամ տեսա եղբորս.......
Ես փորձել եմ ապրել, ցավս բթացնել, բայց իր անունը տալուց ես կորցնում եմ ինձ: Հոգնել եմ:

չգիտեմ, ուզում եմ աստծուն հավատալ ու ինչպես բոլոր հավատացողները աղերսել, որ էլի չանենց նույն բանի միջով ինչը տեսանք ու ապրեցինք ամիսներ առաջ

ողջույն սիրուններ:

սիրելիիս հետ վերջին շրջանում շատ լարված էինք ու իմ լավագույն որոշումը վիքենդին քաղաքից թռնելն էր իր հետ, չհաշված, որ լիքը դեդլայններ ունեի վաղվա համար, բայց ինքը շատ թանկ ա ինձ համար ու ուրիշ ոչինչ չէր երևում իմ աչքին քան էն, որ մեր հարաբերությունները վատանում են.
ու ես ճիշտ էի,ամեն ինչ հարթվեց. ոչ մի թեմայով չենք խոսել, ուղղակի վայել ենք էդ օրերը միասին, հանգստացել ամեն ինչից:

էսօր անիմաստ դրամա սարքեցի, նրա համար, որ ինձ իջացրեց տուն ու գնաց ընկերոջ հետ ֆիֆա խաղալու, հիմա էլ մյուս ընկերոջ տանն ա, ես չեմ աահմանափակում անձնական տարածքը, ուղղակի 2 օրից քննական շրջանս սկսվում ա ու չենք կարողանալու իրար նորմալ տեսնել :((

ես ահավոր վատ եմ զգում ինձ իմ անկապ դռամայի համար, բայց նաև շատ-շատ նեղվել եմ, որ իմ հետ չմնաց :((

արդեն մի շաբաթ ա չեմ ծխում:
առաջին 2 օրը ցանկությունը շատ մեծ էր:
հիմա էլ, երբ մտածում եմ ուզում եմ:
բայց զզսպում եմ ինձ:

Ես մարդկանց միշտ իրենց լիարժեք անուններով եմ դիմում, առանց կրճատելու, մեկ-մեկ թվում ա մոտիկ մարդիկ նեղվում են

երկար ժամանակ է ուզում եմ հոգեբանի դիմել, բայց չգիտեմ էդ ինչ կտա, արդյոք ինչ որ բանով կօգնի:

ես ինքս ինձ շատ եմ վնասում, մտքերս կուլ են տալիս ինձ: հաճախ վախենում եմ մտածել:

շատ վատ գիշեր է
չեմ կարողանում քնել
մտքերս զզվելի են ու տհաճ...
աչքերս փակելիս պատերազմ եմ տեսնում, եղբորս դագաղը, տատիկիս վերջին հայացքը, կատվիս անշնչացած մարմինը, սիրելիիս անօգնական վիճակը հորաքրոջ թաղմանը....
թվում է երբեք չեմ հաղթահարի, երբեք չեմ կարողանա էլ լիարժեք ապրել:
հոգնել եմ նստածս տեղը ուղղակի պահի տակ լացելուց, հոգնել եմ պատասխաններ չգտնելուց....

թութը դարձել է միակ տեղը որտեղ անկեղծ կիսվում եմ իմ մտքերով, էստեղ քիչ մարդ կա :
կներեք իմ կյանքը պատմելու համար:

լարված եմ
էսօր սիրելիիս ու իմ տնեցիք պետք է ծանոթանան🥲

ու ուզում եմ առանձին ապրենք միայն երկուսով, բայց վերջին անգամ, որ էդ մասին խոսում էինք 50/50 իր տնեցիքի հետ ապրելը: ես բան չասեցի, ասեցի արա ոնց ճիշտ ա, բայց արդյոք լռերը ճիշտ էր(( ուզում եմ ազատ ապրել իմ տան մեջ, ես նույնիսկ իմ տնեցիքի հետ եմ կաշկանդվում ապրել: չգիտեմ, բարդ է

ուզում եմ առանձնանալ, սիրելի էակիս հետ ապրել, ոչ թե սենց(( բայց երևի դեռ շատ կա էդ օրվան:
երբեք չէի մտածում, որ մի օր սենց պահ կգա, ու սրտի տրեփյունով կսպասեմ էն օրվան, երբ ձեռքս կբռնի ու կգնանք մեր տուն, բոլորից առանձին:

քովիդից առաջ to do list էի միշտ կազմում ու ամեն ինչ հասցնում::::::
հիմա ահավոր է, չեմ կարողանում:՛)

եղբորս 29 ամյակն ա.... ինքը պետք ա ինձ ծաղիկներ բերեր, ոչ թե ես իր գերեզմանին.....
ես չեմ համակերպվում, ես չեմ ուզում հավատալ.... ես չեմ հավատալու....