նոր շանս հետ նստարանին նստած էի (այո, ինքը կահույքի վրա չի բարձրանում, բայց նստարաններին միշտ կողքս ա նստում), մեկ էլ տեսնեմ՝ լոզեր ա թողում։ իսկ ինքը լոզ թողող տեսակ չի։ ուշադիր նայեցի, հասցրել էր ինչ-որ բան գետնից վերցնել։ գիտի, որ չի կարելի, հետևի ատամների արանքում թաքուն պահում ա։ կերի հետ չի փոխանակում, ծնոտն արդեն էնքան ա ամրացել, որ ձեռքով բացել-հանելը բավական դժվար ա։ մի կերպ բացեցի, սկսեցին լոզերի մեջ արյան հետքեր նկատվել։ չեմ ջոկում՝ սուր բան ա բռնել, թե բացելուց իրա ատամով վնասել եմ։
վերջը հանեցի, բութ ոսկոր էր, չէր կարա վնասած լինեմ։ արագ տուն բերեցի, որ համոզվեմ՝ գոնե բերանից ա արյունը, ոչ թե կոկորդից։ ջուր խմեց, ջրամանի մեջ արյան հետք չթողեց։ նորից բերանը բացեցի, տեսնեմ՝ սեղանատամ ա փոխում։ մինչև հիմա դեմի ատամներ էր փոխել, ու արյան կաթիլ մենակ մի անգամ էի հանդիպել, երբ ինքս ժանիքը պոկեցի, որ շատ չտանջվի։ հիմա հետևում եմ, թե ոնց ա փորձում հանած ատամն ուտել, լուփի վրա ծամում-թքում ա։ ազնիվ խոսք, չեմ ջոկում՝ ոնց շաբաթը 2 անգամ վետի մոտ չեմ վազում պանիկայից։
